Mensen vragen zich vaak af waar
wij ons als wijkagenten nou voornamelijk mee bezig houden. Terwijl ik dit typ
zit ik al de hele dag achter de computer, niet mijn hobby, mogen jullie gerust
weten. Maar ook dat hoort erbij. Vandaag heb ik voornamelijk overleg gehad met
de netwerkpartners. En ook bij ons gaat dat via de computer in verband met de
corona. Nog liever vandaag als morgen mag daar een eind aan komen want in
persoon werkt toch tien keer beter. Maar ja, niet klaag’n maar draag’n. En waar
overleggen we dan vooral over. Mijn eerste overleg ging over verwarde personen.
Ondanks dat het geen politietaak is zijn wij hier heel veel tijd aan kwijt. We
zien mensen die de grip op hun eigen leven kwijtgeraakt zijn maar dit zelf niet
meer op de rit kunnen krijgen. We komen dan in de hulpverlening terecht maar
die moet je zelf wel willen aanvaarden. Wil je dit niet dan moet het
afgedwongen worden. En tussen deze twee in zit een ontzettend groot gat met als
gevolg gefrustreerde ouders, familieleden, buren, vrienden, burgers (zoals wij
dat noemen) etc. Wij zouden dit gat heel graag verkleinen maar dan komt je
erachter dat ons landje toch echt heel veel en dan ook echt heel veel regels
heeft. De GGD en mijn college Lazeroms hebben hier onlangs een mooi stukje in
de Toren over geschreven. Heeft u die gemist, zoek hem eens op zou ik zeggen.
Kan van pas komen.
Het tweede en derde overleg wat
ik had ging over problemen in de buurt. Dit kan onderling zijn tussen twee
naaste buren (hiervoor hebben we inmiddels buurtbemiddeling) maar ook tussen
meerdere buren. En wat zijn dan zoal de problemen waar de buurtbewoners zoal
tegenaan lopen? Nou dan hebben we het over het klassieke probleem met stip op
nummer 1: geluidsoverlast! Waar de één de geheime zender tot 02.00 uur mee
blèrt wordt de ander al gierend gek van horen van de stem van onze Jannes. Maar
ook het parkeren blijft een dingetje, of laten we het over het scheuren in de
straat hebben, hondenpoep of de kleding die iemand draagt. Waant vrogger leup’n
ze er nie zo bi-j! Tja, het straatbeeld of de sfeer veranderd nou eenmaal in de
loop van de jaren. En dat dit dan lastig is om te accepteren snap ik helemaal.
Maar wat ze dan graag zien is dat wij de problemen voor hen oplossen. Ondanks
dat we het graag zouden willen maar mensen verander je niet, ook wij als
politie niet. Was soms best handig geweest als we het wel konden maar ja,
allemaal kloontjes van wijkagent Kelder wordt ook niemand blij van. Daarom een
verzoek aan alle mensen in dit kleine overvolle landje: een beter …. begint bij
jezelf!
Deze column is geschreven door Marike Kelder, Wijkteam Noord
Deze
