Noaberschap

 

Je leest wel eens dat in het westen van het land iemand overleden is en wekenlang in de woning ligt. Als ik mensen spreek over mijn werk is hun eerste reactie vaak; ”dat gebeurd hier niet”. In Hardenberg kennen we elkaar en hebben we noaberschap. En dat is ook vaak zo. Als wijkagenten merken we dit ook in ons werk. Vaak is er betrokkenheid op elkaar. Maar we zien ook steeds meer dat mensen op zichzelf zijn.

Laatst kregen we een melding dat een buurvrouw al een tijd niet was gezien. Ook vlogen er wel heel veel vliegen in de portiek. Bij dit soort meldingen weet je al wat je aan gaat treffen en je hoopt dat het meevalt en de vliegen veroorzaakt worden door minder hygiënische omstandigheden. Helaas werd er bij aanbellen en aanroepen door ons bij de woning niet open gedaan. In dit soort gevallen zijn wij bevoegd om de deur open te maken in het kader van hulpverlening. Bij controle van de deur bleek de deur op de knip te zitten. Dus moesten we een ruitje in de voordeur forceren om binnen te komen. In de woning troffen wij de bewoner aan. Al enige tijd overleden. Gezien de temperaturen van de afgelopen weken was dit geen fijne aanblik. In dit soort gevallen wordt er door ons een forensisch arts opgeroepen en collega’s van de forensische opsporing om vast te stellen wat de oorzaak van overlijden is en de identiteit van het slachtoffer vast te stellen. Als dit gelukt beslist een Officier van Justitie of het lichaam mag worden overgedragen aan de familie.

Gelukkig zijn dit soort meldingen geen dagelijkse realiteit voor ons, maar het komt dus ook in Hardenberg voor. Het is soms ook lastig als mensen ervoor kiezen om geen contact te willen met de buurt of buren. Maar mocht je nou iemand een tijdje niet zien of blijven de gordijnen dicht zitten bij de bejaarde overbuurman bel dan eens aan. En mocht je het niet vertrouwen en krijg je geen contact? Bel dan de politie. Het is toch triest dat iemand weken lang niet gemist wordt!

Deze column is geschreven door Wim Jongsma, Wijkteam Noord

24/7

Enige tijd geleden bleek dat een bewoonster uit ons gebied ’s nachts belangrijke informatie had waargenomen, maar pas de volgende ochtend belde. Ze wist dat ’s nachts het bureau gesloten was, en dacht dat er dus ook geen politie aanwezig was. Er is altijd politie beschikbaar, 24 uur per dag. We zijn er in de vroege, de late en de nachtdienst. En die laatste kunnen nog wel eens zwaar zijn. Er kan in die nacht een momentje komen dat je even gaat “knikkebollen”. Het is dan beter om even een paar minuutjes je ogen dicht te doen dan tijdens de nachtdienst van de weg te raken en schade te rijden.

Dat een nachtdienst zwaar kan zijn bewees een collega in mijn voormalige standplaats. Hij, laten we hem Bert noemen, gaf altijd aan “hier niet voor gemaakt te zijn”. Na de briefing van 22 uur, nam Bert altijd plaats in de meldkamer van het bureau, zijn vaste plek. Het duurde dan ook maar even of hij viel in slaap en werd alleen wakker van de telefoon, de zoemer van de cellen of de bel van de voordeur. Zo ook deze nacht. Het was nog geen 23 uur of Bert zat in zijn bureaustoel te slapen. Een licht ronkend geluid was hoorbaar. Dit was voor een andere collega het teken om opeens een bureaustoel te pakken. Deze zette hij neer bij de wand, klom er op en ik zag hem met zijn wijsvinger de wijzers van de klok, van 23.00 uur naar 06.35 draaide. Zachtjes zette hij de stoel weer weg en ging zitten. Bert sliep door maar werd wakker van een “toevallig” luide kuch van de collega.
Bert opende zijn ogen, keek op de klok en zag …dat het 06.35 uur was. Vrolijk, met een blik van “zo, dat zit er bijna weer op” keek hij uit het raam. Waarschijnlijk om te kijken of de aflos er al aan kwam fietsen, maar moet toen gedacht hebben; “wat is het nog verrekte donker”. Snel keek hij op zijn horloge en wist toen letterlijk en figuurlijk hoe laat het was. Waarschijnlijk heeft Bert die nacht de meest zure nachtdienst ooit gedraaid.
Mocht u ons nodig zijn: bij spoed 112, anders via 0900-8844 of via social media.
Deze column is geschreven door Jan Anne Brink, Wijkteam Zuid