We krijgen deze vraag wel eens gesteld als er in het nieuws komt dat de politie een bekeuring uitschrijft, ondersteunt aan een goed doel, met jongeren een balletje trapt of op de markt even kletst met omstanders. Of we niet beter boeven kunnen gaan vangen. Maar ook dit hoort bij ons werk.
Enkele weken geleden las ik ook deze reacties op social
media toen collega’s in het land een 'drive-by' organiseerden om een ernstig
zieke collega een hart onder de riem te steken. “Of we hier wél tijd voor
hadden”.
Ik kan u zeggen dat we, als collega’s in een politieteam,
een bijzondere band met elkaar hebben. Als je al jaren met elkaar werkt en een
aantal diensten per week met elkaar zit ‘opgescheept’ bespreek je zaken en weet
je dingen van elkaar die je in andere beroepstakken wellicht niet bespreekt of
weet. We maken dingen mee die een ander
zich niet snel kan voorstellen. We vertrouwen op elkaar in spannende momenten
en steunen elkaar in moeilijke situaties en in de tijd er na. We lachen en
huilen met elkaar. Collegialiteit staat hoog in het vaandel. Om deze reden
maakten die collega’s toen een 'drive-by'. Een kleine moeite, maar met een
onuitwisbare herinnering.
En om diezelfde reden brachten wij kortgeleden, samen met
leden van de brandweer, een laatste groet aan een collega die op veel te jonge
leeftijd overleed. Op de dag van de begrafenis reed een motorescorte voor aan
de indrukwekkende stoet, collega’s stonden in een erehaag langs de route. Dit
was voor ons de mogelijkheid om er nog één keer voor hem te zijn, om hem nog
één keer te bedanken voor zijn collegialiteit, voor de steun en het luisterend
oor dat hij aan anderen bood, voor het lachen en voor het huilen.
Ja…... daar maakten we tijd voor.
Rust zacht, Martijn.
