Ik geef aan dat ik niet meedoe. “Slechte ervaring mee” roep ik. Het is mij al vaker voorgekomen dat ik bij een cafetaria in de wachtrij stond en werd weggeroepen voor een melding. Nee, ik houd mij bij mijn zakje met krentenbollen. De opmerkingen dat ik “eens gezellig moet doen” wuif ik dan ook maar lachend weg. Het is iets voor 18 uur, het is redelijk rustig qua meldingen, de collega’s hebben hun pizza besteld. Even later zitten ze met elkaar om een aantal opengevouwen kartonnen dozen. De geur van de pizza’s vult ons keukentje.
Ik open mijn zakje met bollen. En dan gebeurt het, nog voordat iemand een hap heeft kunnen nemen; een prio 1 melding, dus “met toeters en bellen”, waar beide noodhulp eenheden naartoe worden gestuurd. De geopende dozen met onaangeraakte pizza’s blijven staan. Ik pak snel mijn zak met bollen en ga ook ter plaatse. Deze melding houdt ons met elkaar deze hele avond bezig. Op de plaats delict zie ik een moment om mijn brood op te eten. Pas aan het einde van de dienst, rond 22.30 uur, komen we het bureau weer binnen. De tafel met pizza’s staat er nog net zo bij als toen we vertrokken. Het enige verschil….het eten is koud. De hongerige collega’s eten nog een klein stukje slappe pizza, maar aan hun gezichten te zien (en aan hun opmerkingen te horen) is de smaak er volledig af. Als ik, later thuis dan gepland, nog even ga zitten en de tv aanzet denk ik aan mijn collega’s. Wie van hen zou nu op de bank zitten met een geopende zak borrelnoten. Want met een rammelende maag naar bed is geen goed idee.
Deze rubriek is geschreven door Jan Anne Brink, Wijkteam Zuid
