Vakantiegevoel

 

 

Het is mijn tweede (late)dienst na mijn vakantie. Je zegt wel eens: ”Zo, weer rustig opstarten na de vakantie”. Het is vandaag warm en ruim boven de 30 graden. Korte broeken weer en een temperatuur om je niet al te druk te maken. Hoe anders ziet deze dienst eruit. Het is rond 14:45 uur. We gaan zo (de)briefen maar zover komt het niet voor mijn maatje en mij. We krijgen een spoedmelding van een reanimatie.

 We rijden met spoed naar het opgegeven adres. De vrouw des huizes verteld ons dat haar man boven in de badkamer ligt. We hebben ondertussen onze beschermende middelen aangedaan en de AED gepakt en rennen naar boven. Mijn collega en ik zien eigenlijk meteen al dat meneer is overleden maar we gaan meteen over tot handelen. Op dat moment komt ook de eerste ambulance ter plaatse en we horen van het ambulancepersoneel dat reanimeren geen zin meer heeft. Zijn vrouw staat er “verdoofd” bij en kan niet bevatten wat er allemaal gebeurt. Wij vangen haar op en gaan met naar beneden waarna ze haar kinderen gaat bellen om het verdrietige bericht te vertellen. Korte tijd hierna verlaten wij de woning met een onbevredigend gevoel en laten wij een vrouw in diep verdriet achter. Het ambulancepersoneel ontfermt zich verder over haar. Ca. 2 uur later weer een spoedmelding voor een reanimatie. We worden ter assistentie gevraagd door onze buurgemeente omdat daar niet direct een politieauto beschikbaar is. We moeten circa 15 km rijden en elke seconde telt. Ter plaatse aangekomen staat er gelukkig al een ambulance en horen we al snel dat het slachtoffer bij kennis is gekomen. We horen dat hij onwel is geworden en toen is gevallen met zijn fiets en ter plekke is gereanimeerd door zijn eigen vrouw en een passant. Fantastisch. Andere omstanders staan met paraplus boven het slachtoffer. We staan pal in de zon terwijl het erg heet is. De traumaheli landt in het weiland en een arts onderzoekt de man. Het lijkt mee te vallen al is nog onbekend wat de oorzaak is. Wij wensen zijn vrouw sterkte toe en bedanken de passanten voor hun hulp en wij vertrekken weer. Hoe verschillend deze twee reanimaties waarbij we zelf niet hebben gereanimeerd. Vooral de contrasten bij de partners van deze twee situaties blijft me bij. De dienst gaat door en we hebben nog twee keer een spoedmelding; van een brand en van een ruzie op straat. Tussen de meldingen door probeer ik mijn rol van wijkagent ook nog invulling te geven. De realiteit is dat deze rol af en toe behoorlijk onder druk staat. Ik heb nog 2 wijkbezoeken kunnen doen. En dan is het alweer 23:00 uur. Einde “rustige opstart”.

Deze column is geschreven door Martin Veurink, Wijkteam Zuid