“Heftig! Ook voor ons”

 

Een werkdag van een politieagent is nooit hetzelfde. Dit maakt het voor veel collega’s ook een aantrekkelijk beroep. Als agent maak je hele mooie en spannende dingen mee, maar het komt regelmatig voor dat je als agent in hele heftige situatie terecht komt. Deze heftige en ingrijpende situaties horen bij het beroep, maar hoe ga je daar als agent nu eigenlijk mee om? Ik weet zeker dat elke agent een situatie heeft meegemaakt die hem of haar altijd bij zou blijven.  

 

Eigenlijk begint de dienst net zoals iedere andere dienst. Ik kom aan op het bureau, trek mijn uniform aan en log mijzelf in met mijn roepnummer bij de meldkamer van de politie. Na de briefing stap ik samen met mijn collega in de auto om te beginnen aan de surveillance ronde. Dan ineens worden wij door de centralist van de meldkamer

met spoed gestuurd naar een adres in ons gebied voor een reanimatie.  De adrenaline stijgt en de focus is direct gericht op het handelen in deze situatie. Met zwaailichten en sirene bewegen wij ons zo spoedig mogelijk naar het betreffende adres.

Als we de straat inrijden wordt direct duidelijk waar we moeten zijn.  Zo snel als we kunnen springen we de auto uit. Ik ren de woning in. Ik zie daar dat iemand al gestart is met reanimeren. Ik neem de reanimatie van deze persoon over. Vanuit dezelfde kamer hoor ik hard gesnik. Ik zie een jonge dame van mijn leeftijd. Ik zie de tranen over haar wangen stromen en zij maakt een smekend gebaar met haar handen.  Ik besef me ineens dat dit de dochter is van de persoon die ik op dat moment aan het reanimeren ben. Snel de focus weer op mijn handelen. 1, 2, 3, 4 ik tel de compressies die ik geeft op de borstkas. Dan stappen de medewerkers van de ambulancedienst de kamer binnen en nemen de regie van ons over. Wanneer mijn collega en ik op de locatie niets meer kunnen betekenen, verlaten wij de woning.

Op het moment dat wij weer in de auto stappen om weer richting het politiebureau te rijden, besef ik mij ineens dat ik zojuist iemand heb gereanimeerd die dezelfde leeftijd heeft als mijn ouders. Ik vraag me af hoe het voor de jonge dame moet voelen om deze situatie met eigen ogen te zien.

 Terug op het bureau pak ik een kop koffie. Ik word direct gebeld door iemand van het Team Collegiale Opvang. Het Team Collegiale Opvang is een team dat bestaat uit politiecollega’s die in gesprek gaan met collega’s na afloop van een heftig incident. Zij vragen hoe het met je gaat? Zij geven aan dat zij voor je klaar staan op het moment dat je moeite hebt om een dusdanig incident een plekje te geven. Het is superfijn dat deze collega’s er zijn. Het is belangrijk om te praten over de dingen die we meemaken. Dit om te voorkomen dat je als persoon “last” krijgt van de heftige situaties die je meemaakt op het werk.